" PRECZ ! "

Iść dziś nie mogę parkową drogą,
bo mnie tam dręczą i krzywdę robią.
Nie siadam zmierzchem na mojej ławce,
bo zaraz wezmą  po małej dawce.
I tylko żal mi porannej rosy,
gdy człek po trawie chodził tam bosy,
mgieł się wznosiły ranne opary,
przykre, lecz były, też tam komary.
Nie poddam ciała na pastwe chmarze,
by się wyniosły, wciąż o tym marze.
a wówczas znowu w parku o świcie,
będzie cieszyło człowieka życie.